برخلاف انسان در روایت‌های متعارف و سنتی، خواب برای «انسانِ شاکله» جایگاهی اساسی، راهبردی و غیرقابل‌چشم‌پوشی دارد. خواب دیگر یک حاشیه در کنار زندگی نیست؛ بلکه متنِ اصلی و بنیادینِ آن است. رؤیاهای انسان «شاکله‌مند» نه‌تنها بازتاب بخشی از ناخودآگاه او، بلکه جلوه‌ای از پرواز و رهایی وجود او هستند. این رؤیاها بازیچهٔ فهم‌های سطحی و معمولی نیستند، بلکه حامل پیام‌هایی ژرف و دریچه‌ای به سوی ناشناخته‌ها و عوالم برتر به شمار می‌آیند.

«انسانِ شاکله» از راه مدیریت و نظارت آگاهانه بر خواب و رؤیاهای خود، می‌تواند با جهان‌های مجهول، سرزمین‌های اسرارآمیز خیال و عوالم بالاتر ارتباط برقرار کند. او این توانایی را دارد که در این عوالم، صورت‌های بدیع، فرامحسوس و غیرقابل‌تصور را دریافت کرده و به‌عنوان خالق و هنرمندی آفرینشگر، این تصاویر و صورت‌های بدیع را به بوم ذهن، زندگی و هستی خود منتقل کند.

این فرآیند به او اجازه می‌دهد تا هر روز از نو، خود را بازآفرینی کند. «انسانِ شاکله» هنرمندی است که در میان خواب و بیداری، طرحی نو درانداخته و از ظرفیت‌های بی‌پایان رؤیا برای خلق جهانی تازه بهره می‌گیرد. خواب برای او نه‌تنها راهی به سوی آرامش، بلکه پلی به سوی شناخت و آفرینش است.

نشستی که پیش رو داریم، فرصتی است برای تأمل و بررسی دقیق‌تر این دیدگاه و پرسش‌های بنیادینی که در این زمینه مطرح می‌شود. چگونه می‌توان خواب را به متنی آگاهانه در زندگی بدل کرد؟ و چگونه رؤیاهای ما می‌توانند دریچه‌ای به سوی خلاقیت و آفرینش باشند؟ در این نشست، سعی داریم تا به این پرسش‌ها بپردازیم و افق‌های تازه‌ای از ارتباط میان خواب، رؤیا و خلاقیت انسانی را بگشاییم.